II część opowiadania Max'a.

Cześć! Dzisiaj szybko zacytuję resztę opowiadania:

Przestraszyłem się troszkę. Co to było? Tak jakby ktoś czytał mi w myślach – usłyszałem po chwili o wiele przyjemniejszy głos: „Nie bój się, Max. To tylko Iris, komputer pokładowy“. Iris? Komputer pokładowy? I kto to w ogóle mówi? Tysiące pytań przeszły mi przez głowę. „Jestem tutaj, na krześle.“ usłyszałem z boku.

Przed olbrzymim ekranem szybowało różowe krzesło. Siedział w nim kosmita ze znanego nam wszystkim zdjęcia. Musiałem mieć całkiem osłupiałą minę, bo kosmita zaczął się głośno śmiać. „To ja, Napasapa. Nie poznajesz mnie?“.

“Małe” raczej niezbyt pasuje. Napasapa jest już nastolatkiem…do tego chyba nie zna słowa “porządek”… Po tym, gdy Napasapa wytłumaczył mi, że Iris jest tak naprawdę całkiem miła, sprzątnęliśmy cały statek kosmiczny. To była zabawa! Wszystkie latające rzeczy zbieraliśmy po prostu za pomocą takiej siatki na kiju, która normalnie służy do łowienia ryb. 

Po naszej akcji wyczyszczony statek kosmiczny wyglądał tak:

Super, prawda? Potem zagraliśmy z Napasapą jeszcze w latanego berka i w końcu musiałem już wracać. Rodzice czekali na mnie z tortem urodzinowym. Pożegnałem się z Napasapą i wróciłem do kabiny teleportującej. „Do zobaczenia w środę!“. Znów poczułem to mrowienie i ciągnięcie na całym ciele i SIUP! Nie było mnie. Dziwnym trafem wylądowałem nie na wulkanie, ale na stadionie.  Nie miałem pojęcia, co się wydarzyło. Tego dnia jednak nic mnie już nie mogło zdziwić.

Dziwna historia, prawda?

PRZYPOMINAM O:

Pozdrawiam, Patrycja20002!